BUNÉŢE, buneţi, s.f. (Reg.) Bunătate. – Bun + suf. -eţe.(Dicţionarul explicativ al limbii române)
bunéţe s. f., art. bunéţea, g.-d. art. bunéţii; pl. bunéţi(Dicţionar ortografic al limbii române)
Sinonime:BUNÉŢE s. v. blândeţe, bunătate.(Dicţionar de sinonime)