INCONSTÁNT, -Ă, inconstanţi, -te, adj. (Despre oameni şi manifestările lor) Care nu este constant; schimbător, nestatornic, instabil, uşuratic. – Din fr. inconstant.
(Dicţionarul explicativ al limbii române)
INCONSTÁNŢĂ, inconstanţe, s.f. Lipsă de constanţă; nestatornicie. – Din fr. inconstance.
(Dicţionarul explicativ al limbii române)
INCONSTÁN//T ~tă (~ţi, ~te) Care nu este constant; lipsit de consecvenţă (în păreri, atitudini); nestatornic; schimbător; inconsecvent; neconsecvent. [Sil. -con-stant] /<fr. inconstant, lat. inconstans, ~ntis
(Noul dicţionar explicativ al limbii române)
INCONSTÁNŢ//Ă ~e f. 1) Caracter inconstant; lipsă de constanţă. 2) Atitudine inconstantă; inconsecvenţă. [G.-D. inconstanţei; Sil. -con-stan-] /<fr. inconstance
(Noul dicţionar explicativ al limbii române)
INCONSTÁNT, -Ă adj. Care nu este constant; nestatornic. [< fr. inconstant, lat. inconstans].
(Dicţionar de neologisme)
INCONSTÁNŢĂ s.f. Lipsă de constanţă; nestatornicie. [Cf. fr. inconstance, lat. inconstantia].
(Dicţionar de neologisme)
INCONSTÁNT, -Ă adj. care nu este constant; nestatornic, inegal. (< fr. inconstant, lat. inconstans)
(Marele dicţionar de neologisme)
INCONSTÁNŢĂ s. f. lipsă de constanţă; nestatornicie. (< fr. inconstance, lat. inconstantia)
(Marele dicţionar de neologisme)
inconstánt adj. m., pl. inconstánţi; f. sg. inconstántă, pl. inconstánte
(Dicţionar ortografic al limbii române)
inconstánţă s. f., g.-d. art. inconstánţei; pl. inconstánţe
(Dicţionar ortografic al limbii române)
Sinonime:
INCONSTÁNT adj. 1. v. inconsecvent. 2. v. schim-bător.
(Dicţionar de sinonime)
INCONSTÁNŢĂ s. v. inconsecvenţă.
(Dicţionar de sinonime)
Antonime:
Inconstant ≠ constant, nelabil, neschimbător, stabil, statornic
(Dicţionar de antonime)
(Dicţionarul explicativ al limbii române)
INCONSTÁNŢĂ, inconstanţe, s.f. Lipsă de constanţă; nestatornicie. – Din fr. inconstance.
(Dicţionarul explicativ al limbii române)
(Noul dicţionar explicativ al limbii române)
INCONSTÁNŢ//Ă ~e f. 1) Caracter inconstant; lipsă de constanţă. 2) Atitudine inconstantă; inconsecvenţă. [G.-D. inconstanţei; Sil. -con-stan-] /<fr. inconstance
(Noul dicţionar explicativ al limbii române)
INCONSTÁNT, -Ă adj. Care nu este constant; nestatornic. [< fr. inconstant, lat. inconstans].
(Dicţionar de neologisme)
INCONSTÁNŢĂ s.f. Lipsă de constanţă; nestatornicie. [Cf. fr. inconstance, lat. inconstantia].
(Dicţionar de neologisme)
INCONSTÁNT, -Ă adj. care nu este constant; nestatornic, inegal. (< fr. inconstant, lat. inconstans)
(Marele dicţionar de neologisme)
INCONSTÁNŢĂ s. f. lipsă de constanţă; nestatornicie. (< fr. inconstance, lat. inconstantia)
(Marele dicţionar de neologisme)
inconstánt adj. m., pl. inconstánţi; f. sg. inconstántă, pl. inconstánte
(Dicţionar ortografic al limbii române)
inconstánţă s. f., g.-d. art. inconstánţei; pl. inconstánţe
(Dicţionar ortografic al limbii române)
Sinonime:
INCONSTÁNT adj. 1. v. inconsecvent. 2. v. schim-bător.
(Dicţionar de sinonime)
INCONSTÁNŢĂ s. v. inconsecvenţă.
(Dicţionar de sinonime)
Antonime:
Inconstant ≠ constant, nelabil, neschimbător, stabil, statornic
(Dicţionar de antonime)