voame
voáme (vom, vomút), vb. – A vomita, a vărsa. – Var. voma. Mr. vom, vumut, voamire. Lat. vomĕre (Candrea). În Banat, Trans. şi Timoc (ALR, I, 145 şi II, 38). Este dubletul lui vomita, vb., din lat. vomitare (sec. XIX). – Der. vomătură (var. vomitură), s.f. (vărsătură), în Banat; vonicer(iu), s.m. (lemn-cîinesc, Evonymus europaues), negreşit în loc de *vomicer, datorat mirosului său greţos. (Legătura cu vo(i)nic „viteaz”, sugerată de Tiktin, nu pare probabilă).
(Dicţionarul etimologic român)
(Dicţionarul etimologic român)